سریال «فریژر»؛ یک کمدی باکلاس در سطح دانشگاه هاروارد!
- مجموعه: اخبار فرهنگی و هنری
- تاریخ انتشار : شنبه, 06 آبان 1402 17:25
«فریژر» یک مجموعۀ کمدی آمریکایی است که فصل اول آن در سال ۱۹۹۳ پخش شد و موفقیت آن باعث شد که تا ۱۱ فصل ادامه پیدا کند؛ به طوری که پخش آن تا سال ۲۰۰۴ میلادی تداوم داشت. حالا دنبالۀ تازه‌ای از این سریال با بازی همان بازیگر قدیمی یعنی کلسی گرامر به روی آنتن رفته است.
به گزارش فرادید؛ داستان این سریال تازه با سفر شخصیت اصلی سریال یعنی فریژر کِرِین (کلسی گرامر) به شهر بوستون آغاز می‌شود. او که به تازگی پدرش را از دست داده و از همسرش جدا شده است، به بوستون آمده تا با پسر آتش‌نشانش فردریک ملاقات کند.
فریژر یک روانشناس برجسته و استاد دانشگاه است که از قضا به محض ورود به بوستون پیشنهادی هم برای تدریس در دانشگاه هاروارد دریافت می‌کند. از طرف دیگر ملاقات او با پسرش در ابتدا آنطور که او انتظار دارد پیش نمی‌رود و همۀ این‌ها در کنار هم منجر به شکل‌گیری موقعیت‌هایی خنده‌دار و مفرح می‌شوند.
مدت‌زمان هر قسمت از این سریال کمتر از نیم ساعت است و این اولین جنبۀ مثبت و درخشان آن است؛ در طول این نیم ساعت تقریبا هیچ صحنۀ اضافی و کشدار و حوصله‌سربری وجود ندارد و آنچه می‌بینیم، توالی موقعیت‌ها و دیالوگ‌های بامزه‌ای است که بین شخصیت‌ها اتفاق می‌افتند.
تقریبا هر کدام از شخصیت‌ها جنبه‌های بامزۀ خودش را دارد و حضور آن‌ها در کنار هم یک ترکیب عالی و درجه‌یک برای شکل‌گیری لحظات خنده‌دار است؛ برادرزادۀ جوان و دست و پا چلفتی فریژر، همکار پیر و عجیب و غریبش، خانم مدیر دانشکده با انگیزه‌های مخفی‌اش، پسر فریژر با مشکلات و دلخوری‌های قدیمی‌اش و خلاصه هر کسی که در قاب سریال ظاهر می‌شود برای خودش یک سوژۀ لبخند و طنز است.
اما یکی از شاخصه‌های این سریال که آن را از بسیاری از کمدی‌های موقعیت متمایز می‌کند، سطح بالای طنز آن است که تقریبا به ندرت به سمت شوخی‌های مبتذل می‌لغزد. همانطور که اشاره کردیم شخصیت اصلی سریال یک استاد دانشگاه است و واقعا کلاس شوخی‌های سریال هم در سطح دانشگاهی است!
گفتگوهای ظریف و پر از کنایۀ فریژر با پسر، برادرزاده و همکارانش، یک جنبۀ روانشناختی دارند که اگرچه ممکن است منجر به قهقهه نشوند اما یک لبخند خوشایند را تقریبا به طور دائمی روی صورت شما حفظ می‌کنند.
علاوه بر این، حال و هوای سریال و روند ماجراهای آن طوری است که انگار یک حالت رهایی و آسودگی خاطر به بیننده می‌بخشند و در یک کلام می‌شود گفت «حال‌خوب‌کن» و آرامش‌بخش هستند؛ آنقدر خوب که بعد از دیدن قسمت اول احتمالا وسوسۀ دیدن بقیۀ قسمت‌ها رهایتان نخواهد کرد.
