تنم از بي‌دلي بيچاره شد بيچاره تر بادا (امير خسرو دهلوي)

تنم از بي‌دلي بيچاره شد بيچاره تر بادا

دلم در عاشقي آواره شد آواره تر بادا

به خونريز غريبان چشم تو عياره تر بادا

به تاراج عزيزان زلف تو عياريي دارد

دلت خاره‌ست و بهر کشتن من خاره تر بادا

رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم

که آن آواره‌ي از کوي بتان آواره تر بادا

گراي زاهد دعاي خير ميگويي مرا اين گو

من اين گويم که بهرجان من خون خواره تر بادا

همه گويند کز خون‌خواريش خلقي بجان آمد

و گر جانان بدين شادست يا رب پاره تر بادا

دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد

به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا

چو با تردامني خو کرد خسرو با دو چشم تر