نگرانی های دوران نامزدي
- مجموعه: نامزدی، عقد و بعد از ازدواج
هوا خوب بود و آنها تازه مراسم عقد کنان را از سر گذرانده بودند و چند روز تعطيلي. يکي از دوستهايشان، دعوتشان کرده بود با هم به يک سفر 2 روزه بروند. هوا خوب بود؛ اما او فکر مي کرد زندگي زياد قشنگ نيست. هر چه به پدر همسرش اصرار کرده بود، اجازه نداده بود به اين سفر بروند. گفته بود خوبيت ندارد دختر عقد کرده با همسرش برود مسافرت. دو روزي با هم دعوا کرده بودند و همه چيز را انداخته بودند گردن هم. دو روز تعطيلي را هم مانده بودند خانه يا رفته بودند توي شهر، دوري زده بودند و برگشته بودند خانه. هوا خوب بود و زندگي قشنگ، اما او اصلاً نمي توانست بفهمد چرا پدر همسرش اجازه نداده او با زنش برود مسافرت!
ازدواج، اتفاقي است که براي شکل گيري آن به صورت درست و پايين آوردن ضريب ناکامي در آن، عوامل مختلفي بايد دست به دست هم بدهند. توجه به اين عوامل شايد بسيار مهمتر از تشويق افراد به امر ازدواج است. يکي از مهمترين عواملي که در شرايط پس از ازدواج اثر مي گذارد، دوران آشنايي پيش از ازدواج است. در خانواده هاي ايراني، اين تجربه، به شکل دوران نامزدي اتفاق مي افتد. پس از برگزاري مراسم اوليه و تصميم نهايي طرفين براي ازدواج، تا زماني که شرايط واقعي و مادي طرفين براي ازدواج فراهم شود و خانواده ها نيز آمادگي لازم را براي برگزاري مراسم ازدواج و ساير مقدمات زندگي فرزندانشان پيدا کنند؛ معمولاً مدت زماني صرف مي شود.
اين زمان، بسته به شرايط و عوامل مختلف، کوتاه يا بلند است و از چند ماه تا چند سال به طول مي انجامد. مدت زمان بيشتر از يک سال، عموماً براي خانواده ها و خود همسران ناخوشايند است و مي تواند زمينه ساز بروز ناهنجاري هاي بعدي باشد.
در مورد لزوم وجود چنين دوره اي پيش ، از زندگي مشترک و تأثيرات مثبتي که مي تواند داشته باشد، ترديدي نيست؛ اما آنچه بايد به آن توجه کرد ، کيفيت سپري شدن اين دوران و شرايط همسران در طي آن است. زوج هاي جوان، معمولاً در اين دوران فشارهاي خاصي را تحمل مي کنند که اگر به نحوي کنترل نشود، مي تواند انرژي مثبت و توان ضروري آنها را براي شروع زندگي مشترک، از ميان ببرد.
شيرين يا تلخ؟
دختري معتقد است بيشترين فشارها را در دوران نامزدي خود تحمل کرده است. مي گويد : «دوران عقد کردگي و نامزدي، بدترين دوران زندگي ما بود. خانواده هاي دو طرف، به نحوي ، باعث مي شدند احساس آرامش و امنيت من از بين برود. از يک طرف خانواده ي شوهرم از من توقع يک همسر براي پسرشان داشتند و از طرف ديگر خانواده خودم اين نقش را براي من نمي پذيرفتند».
اين مسئله، مشکل اصلي بسياري از زوج هاي جوان است. به لحاظ فرهنگي، خانواده ها پذيرش لازم براي ورود عضو جديد را پيدا نکرده اند و در نتيجه، نقش و جايگاه اين فرد جديد در خانواده هنوز معلوم نيست. نقطه اصلي چالش در اين زمينه، تفاوت نگاه خانواده هاي دختر و پسر در اين مورد است. معمولاً خانواده دختر، در پذيرش نقش جديد فرزندشان، مشکل بيشتري دارند. به لحاظ سنتي، خانواده دختر، محدوديت بيشتري براي او قائلند و درک اين که شرايط جديد او، مسائل تازه اي را براي او ايجاد کرده است، برايشان دشوار است.
روان شناسی مي گويد: «خانواده ها معمولاً تصور مي کنند که ارتباط با جنس مخالف براي دخترشان ممنوع است و اين ممنوعيت را در مورد همسر دخترشان هم قائل مي شوند. به نظر آنها همسر دخترشان، همان حکمي را دارد که يک مرد غريبه دارد.» اين جريان در خانواده پسر، معمولاً برعکس است. با برقرار شدن عقد ازدواج، خانواده پسر، عروسشان را با همان نگاهي مي بينند که در خانواده دختر پس از شروع زندگي مشترک، اتفاق مي افتد. آنها توقع دارند که عروسشان تمام و کمال وارد زندگي پسرشان شود.
عروس جواني که 5 ماه از شروع زندگي اش مي گذرد، مي گويد: «در دوران عقد، خانواده همسرم مرتب مرا به مهماني دعوت مي کردند و از من توقع داشتند در همه مهماني ها شرکت کنم؛ اما خانواده خودم اصلاً پذيرش اين جريان را نداشتند. گاهي مهماني ها تا دير وقت طول مي کشيد خانواده همسرم اشکالي در اين امر نمي ديدند، اما من هر بار بعد از بازگشت به خانه، با خانواده ام درگير مي شدم».
