متن ترانه امید اگر مانده بودی (هما میرافشار)

اگر مانده بودی تو را تا به عرش خدا می رساندم

اگر مانده بودی تو را تا دل قصـه هـا مـی کشاندم

اگر با تـو بـودم بـه شب های غربت که تنها نبودم

اگر مانده بودی ز تو می نوشتم تو را می سرودم

مانده بـودی اگـر نازنـیـنـم زنـدگی رنگ و بــوی دگـر داشت

این شب سرد وغمگین غربت باوجود تو رنگ سحر داشت

با تو این مرغک پر شکـسته مانده بـودی اگر بال و پر داشت

با تو این مرغک پر شکـسته مانده بـودی اگر بال و پر داشت

با تو بیمی نبودش ز طوفان مانده بودی اگر همسفر داشت

هستیم را به آتش کشیدی سوختم من ندیدی ندیدی

با تو دریا پر از دیدنی بود شب ستاره گلی چیدنی بود

خاک تن شسته در موج باران در کنار تو بوسیدنی بود

بعد تو خشم دریا و ساحل بعد تو پای من مانده در گل

مانده بودی اگـر مـوج دریـا تـا ابـد هـم پـر از دیـدنی بود

با تـو و عشق تو زنده بودم بعد تو من خـودم هـم نبـودم

بهترین شعر هستی رو با تو مانده بودی اگر می سرودم